Cao vvt gesprek ActiZ

Wie heeft die cao vvt in elkaar gedraaid en durft zijn hand op te steken?

Frank van ActiZ durfde dat wel n.a.v. de post van Jorien van den Heuvel een paar weken geleden. Jorien gaat bij hem op de koffie. Zijn collega Matthias sloot ook aan. Het was een interessant gesprek waarin we je graag meenemen. Over strategische keuzes die nodig zijn in de VVT om ook in de toekomst ouderenzorg toegankelijk te houden. Hoe zij, met een heel groot aantal stakeholders, proberen daar naartoe te werken. En hoe de cao daar een puzzelstukje in is. De cao is daarom gemaakt met ook de nieuwe medewerkers in de zorg in gedachten, want te veel van deze medewerkers stromen nu uit –en daarmee verliezen we minimaal 30 jaar iemand die in de zorg kan werken. Dat kan niet. We moeten de zorg anders organiseren waarbij we veel meer rekening houden met de beschikbaarheid van medewerkers. 

Ideaalplaatje

Dat is natuurlijk een mooi ideaalplaatje. Maar het gat met de huidige praktijk is wel erg groot. Die spanning zien zij ook. Maar met deze cao is een stap gezet om het anders te gaan doen. De belangrijkste boodschap die ze mee willen geven? De veranderkracht zit echt bij de zorgorganisaties zelf. Vanuit cao’s en beleid gaat de verandering niet snel genoeg komen. Bij veel van de ActiZ-leden zien zij hiervan al mooie voorbeelden van hoe er anders gewerkt wordt.

Strategische keuzes durven maken

Organisaties moet strategische keuzes durven maken. Het gaat te langzaam voor de dubbele vergrijzing die op ons afkomt. We willen medewerkers behouden en aantrekken. Deze transitie vraagt om niet alleen vanuit de huidige systemen te blijven denken. En dat maakt de uitwerking van cao-afspraken soms ook uitdagend. ActiZ is zich bewust van deze uitdaging en daarom gaat de afspraak voor extra werkdagen in vanaf 1 januari 2026 en niet eerder. Dit geeft zorgorganisaties en systemen de tijd om zich hierop voor te bereiden en aanpassingen door te voeren. Over de vergoeding van extra werkdagen wordt benadrukt dat deze afspraak past binnen deze beweging. Extra komen werken, bijvoorbeeld omdat een collega ziek uitvalt, wordt beloond. Hiermee komt het geld meer bij de eigen medewerkers terecht, in plaats van inzet van ZZP’ers. Overigens zijn ze het ook met Jorien eens dat kleinere contracten wellicht toch wel net zoveel ingezet worden als ze willen vanwege het formatietekort, dus daar zit spanning op.

Hoe had jij het dan graag gezien?

“Die vraag had ik natuurlijk aan kunnen zien komen”, aldus Jorien. Nou, vooral dat er meer aandacht gegeven was aan capaciteitsmanagement. 52 weken vooruit kijken. Benoemen dat de pijn niet in het rooster zelf zit, maar in de ingrediënten voor het rooster die niet op orde zijn. En dat dit leidt tot onrust nadat het rooster is uitgebracht. Verder vooruit noodzakelijke keuzes durven maken. Strategisch kijken naar flexibiliteit en daarmee stabiliteit in flexibiliteit creëren. En deze zaken per organisatie op uniforme manier vastleggen. 

“Ons gesprek geeft voor mij aan hoe spannend het is om strategie en meerjarenplannen te laten landen in de operatie en uitvoerbaar te maken. Maar ook wel een goede reminder dat dit niet bij ons, de planners, ligt, maar bij het aanspreken op de verantwoordelijkheid voor een professionele personeelsplanning bij de bestuurders. Het is goed om te horen dat bestuurders enthousiast over deze cao zijn, en ik hoop dat er in elke begroting rekening gehouden is met de interne investering die dit vraagt voor het optimaliseren van het planproces in relatie tot de te leveren zorg(momenten). Als we met zijn allen naar een belangrijk doel toe willen werken, dan zijn medewerkers die de planning er even bij doen, teamleiders die op eigen gevoel keuzes maken, suboptimale systemen en niet verder vooruit kijken dan het volgende rooster niet voldoende.

Dus planners, spreek de bestuurders aan, en bestuurders, investeer in de toekomst van de vvt door van professionele personeelsplanning een belangrijk thema te maken – geef ons een plek aan de MT-tafel!” Jorien van den Heuvel